Hoxhë Emrim Koçi.
Errësira kishte përfshirë botën, njeriu sërish kishte rënë në kurthin e shejtanit dhe e kishte braktisur virtytin e adhurimin për Zotin e Vërtetë. Disa njerëz adhuronin idhujt që i bënin me duart e veta, disa yjet, disa mbanin për perëndi pemë të lashta shekullore, disa të tjerë Diellin a Hënën. Veprimet e të gjithëve ishin larg nga logjika, zemrat i kishte mbuluar terri, ndërgjegjet heshtnin.
Aq më tepër që atë kohë ishte në modë një tjetër mënyrë besimi. Të adhuronin mbretërit. Megjithëse shumë alogjike, njerëzit mbanin për perëndi, adhuronin e u bindeshin njerëzve që u prinin.
Mbretërit vetë e kërkonin me këmbëngulje këtë gjë, se në këtë mënyrë e kishin më të thjeshtë të komandonin popujt. Edhe Nemrudi, mbreti i Babilonisë, pretendonte se ishte perëndi. Kurse ata që i gjendeshin përreth, pak nga injoranca, pak nga interesat personale, nuk e kundërshtonin, por ia përforconin edhe më tepër këtë ide. Paria, që përbëhej nga të afërmit e Nemrudit, orakujt nëpër faltore, të pasurit e teologët, ishin të pashpirt me popullin, i robëronin e u thithnin gjakun njerëzve të thjeshtë, i përdornin ata si skllevër dhe i shtypnin pa mëshirë, duke qenë nën mbrojtjen e idhullit të tyre, Nemrudit. Nga çdo anë dëgjoheshin rënkimet e të vobektëve dhe të qarat e fëmijëve të tyre të uritur, ndërsa një pjesë e vogël jetonte mes luksit të paimagjinueshëm.
